Steeds verassend, soms frustrerend, meestal leerrijk.

Drie weken geleden sinds de vorige update, dus dringend tijd om mijn indrukken over India nog eens wereldkundig te maken.

Sinds het vorige bericht heb ik een trip gemaakt naar Bangalore, gewerkt, gefeest, films gekeken, van de zon genoten en gast geweest op 2 (ja, twee!) trouwfeesten.

De trip naar Bangalore, samen met An en 7 andere Aiesecers, was best leuk! Het viel ons op dat die stad properder is dan Hyderabad, men meer rekening houdt met verkeersregels en er over het algemeen meer groen lijkt te zijn. De riksja’s zijn er trouwens zwart i.p.v. geel.
Hyderabad is, in vergelijking met Bangalore, echt een hardcore Indische stad, met alle nadelen vandien. Dat overtuigd ons meer en meer van het idee ‘If you can survive in Hyderabad, you can survive everywhere’ (een mening gedeeld door veel Aiesecers). Om het te schetsen: na een dag onderhandelen met riksja drivers, de drukte en vuiligheid in de straten, de alomtegenwoordige inefficientie en overbodige regeltjes – zijn er momenten dat elke “Babu” (Indisch voor “Dude”, wij gebruiken het als synoniem voor “Indier”) er te veel aan is :-) Maar goed, dat gevoel wisselt af met een zekere liefde voor de stad – laat het ons beschrijven als een haat/liefde verhouding.

Tijdens het verblijf in Bangalore was het “Duwali Festival” in India, wat nogal fanatiek wordt gevierd. Hoe? Door ‘fire crackers’ en vuurwerk te laten ontploffen in het midden van de straat. Levensgevaarlijk en een beetje kinderachtig, plus dat het een hels kabaal maakt, maar best wel grappig en interessant om te zien  - vanop een veilige afstand.

Verder zijn we tijdens een wandeltocht in het park voor de eerste keer aapjes tegengekomen, hebben we een paleis in Engelse stijl bezocht, en binnen geweest in een Hare Krishna tempel. Om daar binnen te mogen moesten we in een lijn gaan staan die ons over meer dan 100 tegels leidde, en op elke tegel moest deze tekst worden gezegd: “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama Hare Hare”. Om het ritme aan te geven schalde de tekst ook voortdurend uit boxen die waren opgehangen. Apart!
An en ik hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een wasplaats te bezoeken naast die tempel, wat heel knap was om zien. Tegen de avond hadden we gehoopt op een feestje, maar blijkbaar sluit elke club of café in Bangalore om 23u. Een fameuze tegenslag : -)

In Hyderabad zelf is er wel gelegenheid tot feesten! Sluitingsuur is tussen 1 en 3, nog steeds vroeg maar beter als niets. Helaas zijn de prijzen in echte clubs nogal gelijk aan Europa – 2 a 3 euro voor een pintje – maar goed, zo is het dan maar.  Zo is er een club in Novotel (niet ver van ons appartement), waar we vrij vlot naartoe kunnen geraken. Overdag is Novotel dan weer de ideale plaats om stiekem binnen te glippen en naast het zwembad te gaan liggen. Zalig! Het weer is trouwens weer zoals toen we aankwamen: tussen de 17 en 30 graden. Daar hoor je ons zeker niet over klagen...

Trouwfeesten zijn hier een “big thing”, en er worden veel mensen uitgenodigd. Daarom waren we er vorige week op twee! Maar pas op, ook dit is niet te vergelijken met Belgie. In principe komt het erop neer dat je de bruid en bruidegom feliciteert en wat rijst op het hoofd strooit (ze zitten op een soort troon), waarna er kan worden gegeten. Dat eten is rechtstaand, met als drank plat water uit plastieken bekertjes.

Op ‘t werk gaat alles zijn gewone gangetje: het is een strijd om een proposal voor een klant geschreven te krijgen, of het gedaan te krijgen dat een gepland telefoongesprek niet wordt vergeten – maar het blijft een boeiende ervaring. De stage van de andere Aiesec intern die in mijn bureau werkte is afgelopen, dus nu is het iets stiller op kantoor. Hopelijk komt er snel vervanging :-)

Naast beschrijving van wat ik hier zoal doe, lijkt het me interessant om ook eens op een rijtje te zetten wat ik hier zoal mis of leuk vind – gewoon om jullie daar een beeld over te geven.

Wat mis ik?
Cultuur. Muziek, toneelstukken, musea, … zijn hier quasi niet te vinden.
Eten. Goed vlees, frituur, broodjes als middageten, … Je beseft pas hoe goed het is, als je het niet meer hebt.
Netheid & rust. Overal ligt afval in de straten, naast de weg is geen voetpad maar een vuile zandberm. Verder is er overal lawaai en drukte, wat een dag in Hyderabad ook bijzonder vermoeiend maakt.
Schilde & familie. Na meer dan anderhalve maand in India besef ik ook hoe leuk het is om in Schilde op café te gaan met vrienden, rond te hangen op de scouts of gewoon dagen door te brengen met familie. Een periode elders, en dingen uit een ander perspectief bekijken, is bijzonder boeiend en nuttig. Maar het doet toch deugd te weten dat er een einde aan komt.

Wat vind ik leuk?
Het weer. Een belg is blij als de zon schijnt, en dat is hier quasi permanent het geval!
De prijzen. Bijna alles is goedkoop, qua kledij bijvoorbeeld zijn het permanent prijzen zoals bij ons in de solden. Fantastisch…
Het netwerk. Zoveel nieuwe mensen leren kennen uit allerlei verschillende landen is fascinerend, elke keer opnieuw.
Hier samen zijn met An. Dat was waarschijnlijk de beste beslissing die we konden maken.

Ten slotte nog even naar de toekomst kijken: binnen 3 weken (17 – 26 december) vieren we kerstmis in Kerala, het meest paradijselijke deel van Zuid-India. Daarnaast hebben we onlangs ook tickets geboekt om in januari (8 – 16 januari) naar Sri Lanka te gaan! Goede vooruitzichten dus :-)

Hou jullie haaks in Belgie, dan doen wij hetzelfde hier!

Life goes on...

Keywords: al 1 maand hier, lange werkdagen, charminar - oude deel van de stad - bezocht, veel Aiesecers ontmoet, uitgenodigd voor trouw, Riksja's blijven leuk, iets kouder maar nog steeds minimum 15 graden

Ondertussen zijn we bijna een maand in Hyderabad! Als ik terugkijk, lijkt het alsof ik nog maar net ben aangekomen, het besef dat 1/5e van mijn werktijd er al opzit, is verrassend...

Over het werk: 9 uur per dag aanwezig zijn (van 9 tot 18u) is lang, zeker omdat ik gemiddeld 45 minuten onderweg ben naar daar, en 45 min terug... Als ik dan nog op zaterdag moet werken (eens om de 2 weken), en dus een werkweek van 52 uur heb, blijft er echt weinig tijd over om echt uit te rusten - of een blog te schrijven :-)
Het werk zelf blijft nog steeds interessant, maar ik moet telkens rekening houden met "The Indian way of working". Dat wil zeggen: alles 5 keer vragen voor het gebeurt (en dan nog...), dingen die niet worden opgevolgd en gewoonweg veel inefficiëntie. Maar als ik reacties krijg van grote bedrijven uit Belgie of Nederland, is het leuk. M'n manager heeft trouwens gezegd dat de kans bestaat dat ik in Januari of Februari mee mag naar Spanje en/of U.S.A. voor Trade Shows! Maar, In India is er een hemelsbreed verschil tussen "zeggen", en "doen". Afwachten dus...

Twee weken geleden hebben we Charminar bezocht. Google naar Hyderabad, en dat is 1 van de eerste afbeeldingen die wordt getoond. Het gebouw op zich is knap, maar zeker de buurt errond is indrukwekkend. De oude stad, een chaos van weggetjes waar je wordt omstuwd door auto riksja's, auto's, verkopers, marktkramers, ... Hier zagen we de meest angstaanjagende tandartsenpraktijk ooit, een man die geiten moest wegjagen van zijn koopwaar, maar bovenal zagen de mensen ons. We werden aangesproken en gevraagd om op foto's te gaan: toen er meer dan 10 volwassen mannen met hun gsm foto's stonden te nemen, is de security van een tempel ertussen gekomen om ons met lichte dwang naar buiten te escorteren :-)
Nog opmerkelijk: vlakbij Charminar is een ander, heel mooi gebouw, waar de meeste ramen gewoon van zijn ingegooid. Als Lonely Planet over deze stad zegt "Hyderabad, City of Pearls, is like an elderly, impeccably dressed princess whose time has past. ..." - dan vonden we daar het bewijs van rond Charminar.

Wat hebben we zo nogal gedaan?
- Een avondje uit met Aisecers. Leuk was de aanwezigheid van een Braziliaan, een Turkse, een Indier, een Turkse, een Slovaak, een Nederlandse en een Italiaans-Duitse. In contact komen met zoveel nationaliteiten is echt interessant. Zo zijn we ook eens iets gaan drinken met een meisje uit Brussel, die binnenkort in Antwerpen komt wonen om Nederlands te leren, en een meisje uit Kazachtstan. Die laatste vond het vreemd dat wij verbaasd waren om iemand van haar land te ontmoeten :-)
 - Naar de film gegaan. The Switch gezien, typische Hollywood film, in een typische bioscoop. Als de mens bij wie ik eten had besteld voor het begin van de film, het niet naar mijn stoel was komen brengen, als er zoete popcorn was geweest en als het geluid niet was weggevallen in het begin, had ik me haast in België gewaand. Achteraf gaan eten in een KFC waar we onze bestelling moesten aanwijzen ipv te zeggen. Tot onze verbazing was dat dus een KFC met doofstomme bediening, eigenlijk wel een heel positief concept - en het werkte!
- Ons verbaasd over de elektriciteit: de kabels hangen gewoon aan hoge palen of door bomen (soms tientallen kabels), 1 keer hebben we de vonken er al zien uitspringen. Gevolg? Power cut! Gemiddeld 1 keer per dag, soms wel 8 keer... Niets aan te doen, blij dat we een koplampje hebben meegenomen :-)
- Gaan eten in een chique Italiaans restaurant. Heel lekker! Glaasje wijn? "We don't have persmission to sell wine sir, but (leans forward and talks quietly): I can give it if you want...". Duur wijntje (6 euro, zeker als je weet dat een gerecht 5 euro kostte) - maar de moeite!
- Een feestje geven toen ons appartement compleet was. Heel leuk, met allemaal plezante Aisecers. Dag nadien bezoek gekregen van 15 mannen uit ons appartementsgebouw. Die vonden het niet leuk dat we tot 1 uur lawaai hadden gemaakt op een zondagavond (we zaten met 20 op het terras te babbelen), en besloten dan maar frontaal in de aanval te gaan. De uitroep "Is that how you do it in your country? Is this your culture?" zorgt ervoor dat de man de minst sympathieke Indier is totnogtoe - maar we laten het niet aan ons hart komen. Een beetje racisme van tijd tot tijd moet kunnen :-)
- Tijdens middagpauze op werk een mega mooi parkje bezocht vlakbij de bureau. Opmerkelijk: zelfs al is het een mooi omheind parkje, dan nog wonen er mensen in een zelf gebouwde constructie (conciërges?), ligt er een junkie op een bankje te crashen en vinden we een berg afval op het laagste punt. Openbaar en proper / netjes gaan moeilijk samen. Trouwens, op mijn werk zijn er 2 poetsvrouwen 12 uur per dag bezig - maar als ik op mijn knieën ga zitten om een kabel in de computer te steken, moet ik mijn broek wassen. Hoe ze dat doen, snap ik niet :-) Ter indicatie: een poetsvrouw verdient 3000 roepie (50 euro) per maand, en Indiers die exact hetzelfde werk doen als mij 8000 roepie (133 euro) per maand...

Ohja: An en ik zijn trouwens uitgenodigd voor de trouw van een moslim collega, in februari! Op het feest worden mannen en vrouwen wel gescheiden, maar soit - we gaan er sowieso naartoe.
Dezelfde collega vroeg trouwens, toen ik foto's van An liet zien: "Is it arranged or love?". Toch kleine shock: 90% van de huwelijken is hier arranged. Ouders kiezen met wie hun kind moet trouwen, soms loopt het goed af - soms ook niet natuurlijk. Sommigen zien hun echtgenoot pas op het ogenblik van de trouw!

Voorlopig blijven de auto riksja's nog altijd een leuke belevenis. Zelfs al meegemaakt dat een andere riksja naar de mijne begon te toeteren, en dan riep dat hij me de dag voordien had vervoerd! Wanneer er trouwens vrouwen instappen, moeten zij achteraan en de mannen indien te weinig plaats vooraan. Vermoedelijk 1 van de weinige momenten waarop de ongelijkheid tussen man en vrouw hier in het absolute voordeel van de vrouw overslaat.

Ten slotte nog een typisch Belgisch onderwerp: het weer. Geloof het of niet, het is hier tegenwoordig wat kouder! Soms is een trui noodzakelijk, maar de minimumtemperatuur blijft 15 graden. Ik vermoed dus dat we niet echt mogen klagen daarover :-)
En omdat het altijd leuk is vooruit te kijken: dit weekend ga ik met An en 6 andere Aiesecers naar Bangalore om het Duwali festival te vieren. Dat is hier een feest zo groot als kerstmis bij ons... En voor de echte week van kerstmis (17 tot 26 december) gaan An en ik 10 dagen naar Kerala(vliegtickets al vastgelegd). Ik citeer Wikitravel: "Kerala, a state in Southern India is known as a tropical paradise of waving palms and wide sandy beaches."
Dat wordt dus Christmas in Paradise!

Zo, tot zover de laatste nieuwtjes. Ik blijf bereikbaar via mail, skype of Indische gsm-nummer! Nieuw blogbericht binnen een week of 2.

Groetjes aan iedereen in België!