Hoe is dat nu, in India wonen?

Erg lang geleden lijkt het niet dat we in een vliegtuig stapten met enkele koffers, zin voor het onbekende en - niet onbelangrijk - elkaar. Sindsdien zijn er vijf maanden voorbij gegaan, leefden we in een volledig andere wereld en hebben we meer gereisd dan ooit voordien. In tegenstelling tot de Belgische politici – die sinds ons vertrek voornamelijk naar hun navel (en elkaar) staarden, zonder enig resultaat – hebben wij wel degelijk een boeiende, interessante en leuke tijd gehad.

Maar wanneer gevraagd “Hoe is dat nu, in India wonen?”, is het antwoord meestal: “Anders”, “Niet eenvoudig” of “Interessant”. Uit deze antwoorden spreekt, toegegeven, geen volledig positieve houding t.o.v. ons verblijf hier. Toch hebben we een geweldige tijd gehad, en geloof ik dat niet iedere ervaring “Fantastisch”, “Aangenaam” of “Leuk” moet zijn om ze relevant te maken in iemands leven. Integendeel. Vermoedelijk zal het leven in een moeilijke situatie in zekere zin meer waardevol blijken dan wanneer alles even uitdagend is als een wandeling in het park

Maar, waar zit dan juist die uitdaging? Wel, een beetje overal. Het verschil tussen de manier van leven in Europa en India, is groot. Sta me toe hieronder enkele voorbeelden te geven. Waarschijnlijk zijn dit voor een deel stereotyperingen, waarvoor excuses, maar het helpt om een gevoel te schetsen.

Wanneer een Indiër zegt dat iets “binnen 5 minuten” wordt gedaan, bedoelt hij minstens een half uur. Wanneer diezelfde Indiër zegt dat het morgen wordt gedaan, kan je maar beter op zoek gaan naar een alternatief want de kans is bijzonder klein dat hij effectief doet wat je vraagt.

In een rij staan kennen Indiërs niet. Van kleins af leren ze op een bus te springen, zonder rekening te houden met anderen rondom hen. Heel onbeleefd voor ons dat iemand een volledige rij voorbijsteekt in de winkel of luchthaven, heel normaal voor de mensen hier. En dan zwijg ik nog over het HELSE verkeer, waar toeteren de normaalste zaak van de wereld is en geen rekening wordt gehouden met - letterlijk - enige verkeersregels.

Er is een opmerkelijke hiërarchie in de professionele wereld. Office boys krijgen opdrachten zonder een “alsjeblieft” of “dankjewel”, maar dezelfde opdrachtgever zal de CEO aanspreken met “Sir, excuse me to disturb you Sir”.

Enig ecologisch bewustzijn is er niet, dus afval wordt overal – maar dan ook echt OVERAL – simpelweg op of naast de weg gegooid. In België proberen we met 10 miljoen mensen elk stukje afval in de juiste vuilbak te gooien, terwijl er in India 1 miljard mensen hun afval gezamenlijk op straat dumpen. Hallucinant.

Alleszins zijn wij hier het middelpunt van de belangstelling. Er wordt naar ons gestaard, ontelbare keren is gevraagd “Where u from?” of “1 picture please?”. Dit is waarschijnlijk 1 van de mafste aspecten van hier te wonen... Aanpassen aan de sterrenstatus is niet zo evident!

Maar naast deze verschillen op vlak van de mensen, is ook de hele maatschappij - uiteraard - anders. Extremen zijn hier schering en inslag, te zien aan ons eigen appartement. Wij leven in een chique wijk vlakbij High-Tech City (Google complex achter de hoek!), en kijken uit op een sloppenwijk.

Op ongeveer elk kruispunt staan er bedelaars, ook als we ontbijten vlak bij ons kantoor komt er om de paar dagen wel iemand om geld smeken. Onze security man (35 jaar, vrouw en 2 kinderen) heeft onlangs 1,5 euro van mij geleend en zegt nu dat hij het niet meer kan terugbetalen omdat hij echt geen geld heeft... Dat terwijl een middenklasse gezin standaard 1 of meerdere chauffeur(s) en kok(s) heeft.

Het is duidelijk te zien dat dit land wil groeien, een economische grootmacht wil worden, maar zichzelf op dit ogenblik aan het voorbijlopen is om dat te bereiken.

Maar hoe zit dat nu, de “ervaring” - het leven in dit volledig andere land? Wel, veel wordt in een nieuw perspectief gesteld. Zaken die evident zijn in België, zijn dat hier niet. Dat zorgt voor een groter relativeringsvermogen: het kan ook anders, het is niet nuttig je op te sluiten in 1 wereldbeeld en te denken dat dit het einde is. Dat neemt niet weg dat ik mijn wereldbeelden vanuit België steeds mee zal dragen, en waarschijnlijk zelfs “beter” zal vinden, toch werpt het besef dat er iets anders mogelijk is een nieuw licht op een aantal zekerheden.

Ik heb ook beseft dat de wereld zien belangrijk is in het leven. We zijn geboren op een planeet met zoveel diversiteit, natuurlijke schoonheden en indrukwekkende plaatsen... Geniet ervan!

Als conclusie kan ik zeggen dat het voor ons maanden met wisselende emoties waren. Vele fantastische momenten met An, mede-aiesecers of lokale vrienden. Ook prachtige reizen gemaakt en de mogelijkheid gekregen om voor het werk naar een congres in Barcelona te gaan. Winter hebben we niet gehad, enkel permanent goed weer en eigenlijk was ons leven zo goed als zorgeloos…

Anderzijds was er het gemis van familie, vrienden, het dorpsleven, scouts, goede café’s, vlees, een gesprek hebben met iemand die je direct begrijpt, en nog zoveel meer. Het diepe verschil tussen India en België is, zelfs na 5 maanden, nog steeds te zien vanaf het ogenblik dat we het appartement uitwandelen...

Maar goed, met dit blog bericht wou ik voornamelijk even terugkijken op mijn belangrijkste ervaringen. Dit bericht was verre van compleet, het is ook niet gemakkelijk een gevoel van 5 maanden in enkele zinnen samen te vatten... Maar het komt hopelijk in de buurt!

Alleszins wil ik nog even naar de toekomst kijken. Eerst 3 weken reizen in Noord-India (Mumbai- Ahmedabad- Udaipur - Jodhpur - Jaisalmer - Delhi - Agra - Rishikesh - Varanasi - Kalkutta ...), dan tijd nemen om terug aan te passen en iedereen terug te zien en ten slotte op zoek gaan naar werk. Alles is mogelijk als we thuiskomen. Elk werk is mogelijk, elk plan kan worden uitgevoerd, en dat is een leuk gevoel! Maar tot die tijd genieten we nog even verder van ons verblijf hier, en van elkaar...

Een gewone ochtend in Hyderabad...

Een aantal keer per week, zoals gisteren nog, worden we wakker gemaakt tussen 4 en 6 door gigantisch luide Hindu muziek. Deze muziek komt dan uit krakende boxen die het ei-zo-na begeven door de hoge klanken en een overdreven hoog volume. Dat heeft iets te maken met de opkomende zon te begroeten, maar voor ons betekent het een aanslag op onze slaap – en daarmee gepaard ons humeur.

Gelukkig was dat deze ochtend niet het geval! Nadat ik even moest wachten op mijn Poolse collega Michal, die ook op ons appartement woont, samen richting het werk vertrokken. Op weg naar buiten hoort een korte begroeting aan de security mensen die 24/24 aan de poort zitten. Het is overigens niet vreemd om security voor de deur te hebben, in ELKE merkwinkel is er 1 die de deur open en dicht doet (al dan niet na sprint om toch maar op tijd te zijn), en zelfs voor een gewone bankautomaat zit soms een kerel de wacht te houden. “Hoe ze dat kunnen betalen”? Met een loon van 6000 Roepie (100 euro) per maand, kan je u inbeelden dat dit geen groot probleem vormt. Voor ALLES hebben ze hier trouwens te veel mensen werken. Zand op een werf wordt niet verplaatst in een kruiwagen, maar via kleine kommen op het hoofd. Of er is de man die aan de uitgang van een supermarkt staat om een stempel op de rekening te zetten. Wat is het nut, vraagt u? Geen idee.

Maar ik dwaal af. Na het buitenwandelen van de poort begint de dagelijkse strijd om een auto riksja te vinden naar werk. De prijs op de meter is 60 roepie (1 euro), dus dat is wat we willen betalen. Meestal moeten we met meerdere drivers onderhandelen, vandaag ging het vrij vlot. “We want to go to Film Nagar” (locatie van mijn werk). “80 Roepies Sir” (dat valt mee, soms vragen ze 300 Roepies – gewoon omdat we blank zijn). “No, 60, we pay it every day”. “No sir, 70 Roepies last”. “Okay, then we will take other auto”. Na drie stappen roept hij ons terug en is het in orde voor 60 Roepie...

Maar! Dat was zonder de andere auto drivers van onze straat gerekend. Zij hebben sinds gisteren besloten dat dit ‘hun regio’ is, en kunnen het niet verkroppen dat een andere auto driver ons oppikt. Ze rijden hem dus klem met een andere auto, en komen met 3 roepen dat we van auto moeten wisselen... Gisteren hebben we dat gedaan, maar na 1 keer zijn we het beu. Na wat heen en weer geroep “No! We will go with this auto driver, AND we need to go for work NOW” laten ze ons gaan. Eerste strijd van de dag is gestreden.

Vaak verhoogt de auto driver op het moment van betaling zijn prijs alsnog met 10 a 30 Roepie, maar deze was zo blij dat we waren blijven zitten, dat hij geen probleem maakt. Indien ze toch verhogen, geven we uiteraard geen roepie meer dan de oorspronkelijk afgesproken prijs.

Op het kantoor alles normaal. Intekenen bij een security man (dezelfde bij wie ik gisteren uittekende – is dus al minstens 15 uur aan het werk), en naar het Business Development  kantoortje gaan. Ooit werkte onze Airco, maar enkele weken geleden heeft die definitief opgegeven koude lucht te blazen en is overgeschakeld op warme lucht. Vrij nutteloos dus, gelukkig dat het ‘winter’ is, en de temperatuur slechts rond de 23 graden hangt. Na een gesprek met mijn moslim collega en de hindu office boy over een roos polsbandje dat hindu’s dragen (“to protect you from bad things that could happen”), is het tijd voor ontbijt. Op weg naar een klein winkeltje schuins over ons kantoor groeten we de man die de poort van het huis naast ons gebouw bewaakt. Hij heeft steeds een tweeloop geweer van een meter lang rond de schouder hangen. Waarom? Heeft iets te maken met grootgrondbezit, een mafia familie, de moord op de man die in het huis woonde en het bewaken van zijn vrouw. Exact heb ik het niet begrepen, maar daar kwam het op neer.

In het winkeltje is er geen Wada meer te krijgen, een gefrituurde vegatrische snack die ik normaal ‘s ochtends eet, dus kies ik voor Idly – best te beschrijven als gestoomde rijstschijfjes. Probleem, zoals in ELKE winkel of bij ELKE auto driver, er is geen wisselgeld voor 500 roepie (8.5 euro). Gelukkig kan ik lenen van iemand, en zo het ontbijt vlot betalen: Idly en een flesje Sprite, voor 20 Roepie (0.35 euro).

Tijdens het eten – op een drempel langs de kant van de weg - komt er een auto driver langs ons. “Hello Sir, do you remember my name?” Het heeft me een maand gekost om het verschil te zien tussen deze auto driver en de anderen, maar ik vind het wel charmant dat ze mij herkennen doordat ik een paar keer heb meegereden. Maar zijn naam? Totaal vergeten. “I will give you a tip, there was an American president with the same name”. Na een paar grapjes (I guess it isn’t Bill or George?) groet ik Abraham – hoe kon ik het vergeten? – en ontbijten we rustig verder. Heel blij dat er geen bedelaars bij ons komen staan, of dat er geen kinderen beginnen te staren omdat ze het niet gewoon zijn een blanke persoon te zien. Het stof, het afval op de grond, de straathonden of het permanente getoeter? Valt ons allemaal niet meer op! De dag lacht ons toe, ongetwijfeld gevuld met verassingen – zoals elke dag in Incredible India.

Durf Denken

Door te leven in een andere wereld, zijn er soms momenten van mijmering... Nadenken over verschillen, gelijkenissen, goede en slechte kanten kan bijzonder boeiend zijn.

De extremen in India zijn duidelijk: wij leven in een ‘chique wijk’, het Aziatisch Google hoofdkwartier achter de hoek, maar we kijken uit op een sloppenwijk waar de mensen in blauwe zelf gefabriceerde tenten leven. Enerzijds heeft elke ‘middle class family’ een auto en driver, anderzijds staan er aan zowat elk verkeerslicht meerdere mensen, vaak met handicap, om geld te smeken. Verder zijn er nog de power cuts, rechtstreeks gevolg van het electriciteitsnetwerk dat bestaat uit tientallen kabels die kriskras door elkaar op 3 meter boven de grond hangen, van paal tot paal of van boom tot boom. Overal staan Indiers te pissen op straat, maar als ik An een kus geef in het openbaar kijken ze allemaal verbaasd, zelfs een beetje geschokt, in onze richting

Ik kan oneindig doorgaan met het opsommen van dergelijke situaties, maar ga het houden bij 1 gevoel dat overheerst: we kunnen bijzonder gelukkig zijn in een land te leven als Belgie. De meeste dingen daar zijn goed geregeld, armoede bestaat, maar in beperkte mate en er is ruimte voor zoveel creativiteit en zelfontplooiing.  Hyderabad mag dan wel het Silicion Valley zijn van India waar je hoofdkwartieren vindt van Google, Microsoft, Facebook, Dell, Amazon, ... – een inspirerende sfeer van innovatie hangt hier niet in de lucht. De mensen doen wat hen gevraagd wordt, maar zelf het heft in handen nemen - of zelfs maar hopen om met “The next big idea” te komen - is er hier niet bij. Verder dan 1 of 2 jaar in de toekomst denken heb ik hier nog niemand weten doen.

India kan inderdaad een economische supermacht worden, maar de slogan van de UGent zou dan misschien eerst de leuze moeten worden van het hele land: “Durf Denken”.

Steeds verassend, soms frustrerend, meestal leerrijk.

Drie weken geleden sinds de vorige update, dus dringend tijd om mijn indrukken over India nog eens wereldkundig te maken.

Sinds het vorige bericht heb ik een trip gemaakt naar Bangalore, gewerkt, gefeest, films gekeken, van de zon genoten en gast geweest op 2 (ja, twee!) trouwfeesten.

De trip naar Bangalore, samen met An en 7 andere Aiesecers, was best leuk! Het viel ons op dat die stad properder is dan Hyderabad, men meer rekening houdt met verkeersregels en er over het algemeen meer groen lijkt te zijn. De riksja’s zijn er trouwens zwart i.p.v. geel.
Hyderabad is, in vergelijking met Bangalore, echt een hardcore Indische stad, met alle nadelen vandien. Dat overtuigd ons meer en meer van het idee ‘If you can survive in Hyderabad, you can survive everywhere’ (een mening gedeeld door veel Aiesecers). Om het te schetsen: na een dag onderhandelen met riksja drivers, de drukte en vuiligheid in de straten, de alomtegenwoordige inefficientie en overbodige regeltjes – zijn er momenten dat elke “Babu” (Indisch voor “Dude”, wij gebruiken het als synoniem voor “Indier”) er te veel aan is :-) Maar goed, dat gevoel wisselt af met een zekere liefde voor de stad – laat het ons beschrijven als een haat/liefde verhouding.

Tijdens het verblijf in Bangalore was het “Duwali Festival” in India, wat nogal fanatiek wordt gevierd. Hoe? Door ‘fire crackers’ en vuurwerk te laten ontploffen in het midden van de straat. Levensgevaarlijk en een beetje kinderachtig, plus dat het een hels kabaal maakt, maar best wel grappig en interessant om te zien  - vanop een veilige afstand.

Verder zijn we tijdens een wandeltocht in het park voor de eerste keer aapjes tegengekomen, hebben we een paleis in Engelse stijl bezocht, en binnen geweest in een Hare Krishna tempel. Om daar binnen te mogen moesten we in een lijn gaan staan die ons over meer dan 100 tegels leidde, en op elke tegel moest deze tekst worden gezegd: “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama Hare Hare”. Om het ritme aan te geven schalde de tekst ook voortdurend uit boxen die waren opgehangen. Apart!
An en ik hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een wasplaats te bezoeken naast die tempel, wat heel knap was om zien. Tegen de avond hadden we gehoopt op een feestje, maar blijkbaar sluit elke club of café in Bangalore om 23u. Een fameuze tegenslag : -)

In Hyderabad zelf is er wel gelegenheid tot feesten! Sluitingsuur is tussen 1 en 3, nog steeds vroeg maar beter als niets. Helaas zijn de prijzen in echte clubs nogal gelijk aan Europa – 2 a 3 euro voor een pintje – maar goed, zo is het dan maar.  Zo is er een club in Novotel (niet ver van ons appartement), waar we vrij vlot naartoe kunnen geraken. Overdag is Novotel dan weer de ideale plaats om stiekem binnen te glippen en naast het zwembad te gaan liggen. Zalig! Het weer is trouwens weer zoals toen we aankwamen: tussen de 17 en 30 graden. Daar hoor je ons zeker niet over klagen...

Trouwfeesten zijn hier een “big thing”, en er worden veel mensen uitgenodigd. Daarom waren we er vorige week op twee! Maar pas op, ook dit is niet te vergelijken met Belgie. In principe komt het erop neer dat je de bruid en bruidegom feliciteert en wat rijst op het hoofd strooit (ze zitten op een soort troon), waarna er kan worden gegeten. Dat eten is rechtstaand, met als drank plat water uit plastieken bekertjes.

Op ‘t werk gaat alles zijn gewone gangetje: het is een strijd om een proposal voor een klant geschreven te krijgen, of het gedaan te krijgen dat een gepland telefoongesprek niet wordt vergeten – maar het blijft een boeiende ervaring. De stage van de andere Aiesec intern die in mijn bureau werkte is afgelopen, dus nu is het iets stiller op kantoor. Hopelijk komt er snel vervanging :-)

Naast beschrijving van wat ik hier zoal doe, lijkt het me interessant om ook eens op een rijtje te zetten wat ik hier zoal mis of leuk vind – gewoon om jullie daar een beeld over te geven.

Wat mis ik?
Cultuur. Muziek, toneelstukken, musea, … zijn hier quasi niet te vinden.
Eten. Goed vlees, frituur, broodjes als middageten, … Je beseft pas hoe goed het is, als je het niet meer hebt.
Netheid & rust. Overal ligt afval in de straten, naast de weg is geen voetpad maar een vuile zandberm. Verder is er overal lawaai en drukte, wat een dag in Hyderabad ook bijzonder vermoeiend maakt.
Schilde & familie. Na meer dan anderhalve maand in India besef ik ook hoe leuk het is om in Schilde op café te gaan met vrienden, rond te hangen op de scouts of gewoon dagen door te brengen met familie. Een periode elders, en dingen uit een ander perspectief bekijken, is bijzonder boeiend en nuttig. Maar het doet toch deugd te weten dat er een einde aan komt.

Wat vind ik leuk?
Het weer. Een belg is blij als de zon schijnt, en dat is hier quasi permanent het geval!
De prijzen. Bijna alles is goedkoop, qua kledij bijvoorbeeld zijn het permanent prijzen zoals bij ons in de solden. Fantastisch…
Het netwerk. Zoveel nieuwe mensen leren kennen uit allerlei verschillende landen is fascinerend, elke keer opnieuw.
Hier samen zijn met An. Dat was waarschijnlijk de beste beslissing die we konden maken.

Ten slotte nog even naar de toekomst kijken: binnen 3 weken (17 – 26 december) vieren we kerstmis in Kerala, het meest paradijselijke deel van Zuid-India. Daarnaast hebben we onlangs ook tickets geboekt om in januari (8 – 16 januari) naar Sri Lanka te gaan! Goede vooruitzichten dus :-)

Hou jullie haaks in Belgie, dan doen wij hetzelfde hier!

Life goes on...

Keywords: al 1 maand hier, lange werkdagen, charminar - oude deel van de stad - bezocht, veel Aiesecers ontmoet, uitgenodigd voor trouw, Riksja's blijven leuk, iets kouder maar nog steeds minimum 15 graden

Ondertussen zijn we bijna een maand in Hyderabad! Als ik terugkijk, lijkt het alsof ik nog maar net ben aangekomen, het besef dat 1/5e van mijn werktijd er al opzit, is verrassend...

Over het werk: 9 uur per dag aanwezig zijn (van 9 tot 18u) is lang, zeker omdat ik gemiddeld 45 minuten onderweg ben naar daar, en 45 min terug... Als ik dan nog op zaterdag moet werken (eens om de 2 weken), en dus een werkweek van 52 uur heb, blijft er echt weinig tijd over om echt uit te rusten - of een blog te schrijven :-)
Het werk zelf blijft nog steeds interessant, maar ik moet telkens rekening houden met "The Indian way of working". Dat wil zeggen: alles 5 keer vragen voor het gebeurt (en dan nog...), dingen die niet worden opgevolgd en gewoonweg veel inefficiëntie. Maar als ik reacties krijg van grote bedrijven uit Belgie of Nederland, is het leuk. M'n manager heeft trouwens gezegd dat de kans bestaat dat ik in Januari of Februari mee mag naar Spanje en/of U.S.A. voor Trade Shows! Maar, In India is er een hemelsbreed verschil tussen "zeggen", en "doen". Afwachten dus...

Twee weken geleden hebben we Charminar bezocht. Google naar Hyderabad, en dat is 1 van de eerste afbeeldingen die wordt getoond. Het gebouw op zich is knap, maar zeker de buurt errond is indrukwekkend. De oude stad, een chaos van weggetjes waar je wordt omstuwd door auto riksja's, auto's, verkopers, marktkramers, ... Hier zagen we de meest angstaanjagende tandartsenpraktijk ooit, een man die geiten moest wegjagen van zijn koopwaar, maar bovenal zagen de mensen ons. We werden aangesproken en gevraagd om op foto's te gaan: toen er meer dan 10 volwassen mannen met hun gsm foto's stonden te nemen, is de security van een tempel ertussen gekomen om ons met lichte dwang naar buiten te escorteren :-)
Nog opmerkelijk: vlakbij Charminar is een ander, heel mooi gebouw, waar de meeste ramen gewoon van zijn ingegooid. Als Lonely Planet over deze stad zegt "Hyderabad, City of Pearls, is like an elderly, impeccably dressed princess whose time has past. ..." - dan vonden we daar het bewijs van rond Charminar.

Wat hebben we zo nogal gedaan?
- Een avondje uit met Aisecers. Leuk was de aanwezigheid van een Braziliaan, een Turkse, een Indier, een Turkse, een Slovaak, een Nederlandse en een Italiaans-Duitse. In contact komen met zoveel nationaliteiten is echt interessant. Zo zijn we ook eens iets gaan drinken met een meisje uit Brussel, die binnenkort in Antwerpen komt wonen om Nederlands te leren, en een meisje uit Kazachtstan. Die laatste vond het vreemd dat wij verbaasd waren om iemand van haar land te ontmoeten :-)
 - Naar de film gegaan. The Switch gezien, typische Hollywood film, in een typische bioscoop. Als de mens bij wie ik eten had besteld voor het begin van de film, het niet naar mijn stoel was komen brengen, als er zoete popcorn was geweest en als het geluid niet was weggevallen in het begin, had ik me haast in België gewaand. Achteraf gaan eten in een KFC waar we onze bestelling moesten aanwijzen ipv te zeggen. Tot onze verbazing was dat dus een KFC met doofstomme bediening, eigenlijk wel een heel positief concept - en het werkte!
- Ons verbaasd over de elektriciteit: de kabels hangen gewoon aan hoge palen of door bomen (soms tientallen kabels), 1 keer hebben we de vonken er al zien uitspringen. Gevolg? Power cut! Gemiddeld 1 keer per dag, soms wel 8 keer... Niets aan te doen, blij dat we een koplampje hebben meegenomen :-)
- Gaan eten in een chique Italiaans restaurant. Heel lekker! Glaasje wijn? "We don't have persmission to sell wine sir, but (leans forward and talks quietly): I can give it if you want...". Duur wijntje (6 euro, zeker als je weet dat een gerecht 5 euro kostte) - maar de moeite!
- Een feestje geven toen ons appartement compleet was. Heel leuk, met allemaal plezante Aisecers. Dag nadien bezoek gekregen van 15 mannen uit ons appartementsgebouw. Die vonden het niet leuk dat we tot 1 uur lawaai hadden gemaakt op een zondagavond (we zaten met 20 op het terras te babbelen), en besloten dan maar frontaal in de aanval te gaan. De uitroep "Is that how you do it in your country? Is this your culture?" zorgt ervoor dat de man de minst sympathieke Indier is totnogtoe - maar we laten het niet aan ons hart komen. Een beetje racisme van tijd tot tijd moet kunnen :-)
- Tijdens middagpauze op werk een mega mooi parkje bezocht vlakbij de bureau. Opmerkelijk: zelfs al is het een mooi omheind parkje, dan nog wonen er mensen in een zelf gebouwde constructie (conciërges?), ligt er een junkie op een bankje te crashen en vinden we een berg afval op het laagste punt. Openbaar en proper / netjes gaan moeilijk samen. Trouwens, op mijn werk zijn er 2 poetsvrouwen 12 uur per dag bezig - maar als ik op mijn knieën ga zitten om een kabel in de computer te steken, moet ik mijn broek wassen. Hoe ze dat doen, snap ik niet :-) Ter indicatie: een poetsvrouw verdient 3000 roepie (50 euro) per maand, en Indiers die exact hetzelfde werk doen als mij 8000 roepie (133 euro) per maand...

Ohja: An en ik zijn trouwens uitgenodigd voor de trouw van een moslim collega, in februari! Op het feest worden mannen en vrouwen wel gescheiden, maar soit - we gaan er sowieso naartoe.
Dezelfde collega vroeg trouwens, toen ik foto's van An liet zien: "Is it arranged or love?". Toch kleine shock: 90% van de huwelijken is hier arranged. Ouders kiezen met wie hun kind moet trouwen, soms loopt het goed af - soms ook niet natuurlijk. Sommigen zien hun echtgenoot pas op het ogenblik van de trouw!

Voorlopig blijven de auto riksja's nog altijd een leuke belevenis. Zelfs al meegemaakt dat een andere riksja naar de mijne begon te toeteren, en dan riep dat hij me de dag voordien had vervoerd! Wanneer er trouwens vrouwen instappen, moeten zij achteraan en de mannen indien te weinig plaats vooraan. Vermoedelijk 1 van de weinige momenten waarop de ongelijkheid tussen man en vrouw hier in het absolute voordeel van de vrouw overslaat.

Ten slotte nog een typisch Belgisch onderwerp: het weer. Geloof het of niet, het is hier tegenwoordig wat kouder! Soms is een trui noodzakelijk, maar de minimumtemperatuur blijft 15 graden. Ik vermoed dus dat we niet echt mogen klagen daarover :-)
En omdat het altijd leuk is vooruit te kijken: dit weekend ga ik met An en 6 andere Aiesecers naar Bangalore om het Duwali festival te vieren. Dat is hier een feest zo groot als kerstmis bij ons... En voor de echte week van kerstmis (17 tot 26 december) gaan An en ik 10 dagen naar Kerala(vliegtickets al vastgelegd). Ik citeer Wikitravel: "Kerala, a state in Southern India is known as a tropical paradise of waving palms and wide sandy beaches."
Dat wordt dus Christmas in Paradise!

Zo, tot zover de laatste nieuwtjes. Ik blijf bereikbaar via mail, skype of Indische gsm-nummer! Nieuw blogbericht binnen een week of 2.

Groetjes aan iedereen in België!

Een weekend en wat werkdagen :-)

Keywords: Flat nog niet volledig OK, Toerist uitgehangen, Veel gekocht op lokaal marktje, werk is rustig, heen en weer naar werk per shared auto-riksja aan 0,5 euro per dag

Ons appartement is nog steeds een heerlijke plaats om samen met An thuis te komen, maar toch moeten er nog een aantal dingen in orde worden gebracht: we hebben nog geen frigo, wasmachine, internet boven, kast in onze slaapkamer of warm water. Nu - buitenshuis eten is hier heel goedkoop (frigo probleem dus niet zo urgent), voor internet kunnen we naar beneden en het water is hier echt niet ijskoud - dus al bij al valt het goed mee. Toch zou het leuk zijn als die dingen snel worden gefixt ;-)

Nu, het weekend! Zaterdag heb ik met An, Jessy (Duitse) en Sam (Zwitser) enkele 'toeristische trekpleisters' bezocht. De "Seven Tombs" waar enkele koningen, hun vrouwen en/of maitresses hun graf hebben - een soort mini Taj Mahal's zijn dat. Opmerkelijk was het feit dat ze op zo'n knappe plaats zelfs niet de moeite doen om een mooi graspleintje aan te leggen. Gewoon wat zandbergen naast het prachtige gebouw moeten maar voldoen... Toch heel knap hoor. Die avond is het beginnen regenen (Ja, dat bestaat hier ook!), gelukkig was het niet echt koud - geen probleem dus.

Zondag zijn we de toerist gaan uithangen op een gezellig lokaal marktje. Lakens voor op het bed gekocht, knappe houten bedside-tables (demonteerbaar! kunnen we mee naar huis nemen dus), wat hangstoelen voor op het terras, borden, planten voor op het appartement, ... We kregen alles amper in de auto-riksja naar huis :-)
's Avonds naar het einde van een lokaal Hindu festival gaan kijken, vlak bij de sloppenwijk op paar 100 meter van onze flat. Daar werd een "slechte god" in brand gestoken. Tot onze verbazing vonden de aanwezige locals ONS interessanter dan de festiviteiten. In grote groepen kwamen ze rond ons staan, onze hand schudden, naast ons op de foto, vragen stellen, ... Heel vreemde ervaring. We waren precies wereldsterren die hun fans moesten groeten ;-) Wel heel overdonderend allemaal.

Het werk is rustig (bazen zitten op een conferentie in Dubai. En als de kat van huis is...), en ik heb dé goedkoopste manier gevonden om er te geraken: shared auto-riksja's. Samen met 7 mensen ofzo in 1 auto riksja stappen tot een grote stopplaats - en vandaar een nieuwe shared riksja nemen tot aan het werk. Kost heen en weer (telkens iets meer dan 30 minuten, dus 1 uur in riksja per dag) 30 roepie, of 0,5 euro.
Leuk feit over het verkeer: ze rijden links, maar hun fast lane is rechts. Tegenovergesteld dus van 'normale' linksrijdende landen. Waarom?? "It just is like that, sir".

Vandaag tickets vastgelegd samen met m'n collega-intern op WINIT (de Slovaak Juraj) om het weekend van 5, 6 en 7 november naar Bangalore te gaan per slaaptrein, met in het totaal 7 Aiesec interns. Daar kijk ik al naar uit!!

Kortom: Alles goed hier... India stays "Incredible", in every thinkable way ;-)

Een selectie foto's (voor de non-facebook mensen)