Een gewone ochtend in Hyderabad...

Een aantal keer per week, zoals gisteren nog, worden we wakker gemaakt tussen 4 en 6 door gigantisch luide Hindu muziek. Deze muziek komt dan uit krakende boxen die het ei-zo-na begeven door de hoge klanken en een overdreven hoog volume. Dat heeft iets te maken met de opkomende zon te begroeten, maar voor ons betekent het een aanslag op onze slaap – en daarmee gepaard ons humeur.

Gelukkig was dat deze ochtend niet het geval! Nadat ik even moest wachten op mijn Poolse collega Michal, die ook op ons appartement woont, samen richting het werk vertrokken. Op weg naar buiten hoort een korte begroeting aan de security mensen die 24/24 aan de poort zitten. Het is overigens niet vreemd om security voor de deur te hebben, in ELKE merkwinkel is er 1 die de deur open en dicht doet (al dan niet na sprint om toch maar op tijd te zijn), en zelfs voor een gewone bankautomaat zit soms een kerel de wacht te houden. “Hoe ze dat kunnen betalen”? Met een loon van 6000 Roepie (100 euro) per maand, kan je u inbeelden dat dit geen groot probleem vormt. Voor ALLES hebben ze hier trouwens te veel mensen werken. Zand op een werf wordt niet verplaatst in een kruiwagen, maar via kleine kommen op het hoofd. Of er is de man die aan de uitgang van een supermarkt staat om een stempel op de rekening te zetten. Wat is het nut, vraagt u? Geen idee.

Maar ik dwaal af. Na het buitenwandelen van de poort begint de dagelijkse strijd om een auto riksja te vinden naar werk. De prijs op de meter is 60 roepie (1 euro), dus dat is wat we willen betalen. Meestal moeten we met meerdere drivers onderhandelen, vandaag ging het vrij vlot. “We want to go to Film Nagar” (locatie van mijn werk). “80 Roepies Sir” (dat valt mee, soms vragen ze 300 Roepies – gewoon omdat we blank zijn). “No, 60, we pay it every day”. “No sir, 70 Roepies last”. “Okay, then we will take other auto”. Na drie stappen roept hij ons terug en is het in orde voor 60 Roepie...

Maar! Dat was zonder de andere auto drivers van onze straat gerekend. Zij hebben sinds gisteren besloten dat dit ‘hun regio’ is, en kunnen het niet verkroppen dat een andere auto driver ons oppikt. Ze rijden hem dus klem met een andere auto, en komen met 3 roepen dat we van auto moeten wisselen... Gisteren hebben we dat gedaan, maar na 1 keer zijn we het beu. Na wat heen en weer geroep “No! We will go with this auto driver, AND we need to go for work NOW” laten ze ons gaan. Eerste strijd van de dag is gestreden.

Vaak verhoogt de auto driver op het moment van betaling zijn prijs alsnog met 10 a 30 Roepie, maar deze was zo blij dat we waren blijven zitten, dat hij geen probleem maakt. Indien ze toch verhogen, geven we uiteraard geen roepie meer dan de oorspronkelijk afgesproken prijs.

Op het kantoor alles normaal. Intekenen bij een security man (dezelfde bij wie ik gisteren uittekende – is dus al minstens 15 uur aan het werk), en naar het Business Development  kantoortje gaan. Ooit werkte onze Airco, maar enkele weken geleden heeft die definitief opgegeven koude lucht te blazen en is overgeschakeld op warme lucht. Vrij nutteloos dus, gelukkig dat het ‘winter’ is, en de temperatuur slechts rond de 23 graden hangt. Na een gesprek met mijn moslim collega en de hindu office boy over een roos polsbandje dat hindu’s dragen (“to protect you from bad things that could happen”), is het tijd voor ontbijt. Op weg naar een klein winkeltje schuins over ons kantoor groeten we de man die de poort van het huis naast ons gebouw bewaakt. Hij heeft steeds een tweeloop geweer van een meter lang rond de schouder hangen. Waarom? Heeft iets te maken met grootgrondbezit, een mafia familie, de moord op de man die in het huis woonde en het bewaken van zijn vrouw. Exact heb ik het niet begrepen, maar daar kwam het op neer.

In het winkeltje is er geen Wada meer te krijgen, een gefrituurde vegatrische snack die ik normaal ‘s ochtends eet, dus kies ik voor Idly – best te beschrijven als gestoomde rijstschijfjes. Probleem, zoals in ELKE winkel of bij ELKE auto driver, er is geen wisselgeld voor 500 roepie (8.5 euro). Gelukkig kan ik lenen van iemand, en zo het ontbijt vlot betalen: Idly en een flesje Sprite, voor 20 Roepie (0.35 euro).

Tijdens het eten – op een drempel langs de kant van de weg - komt er een auto driver langs ons. “Hello Sir, do you remember my name?” Het heeft me een maand gekost om het verschil te zien tussen deze auto driver en de anderen, maar ik vind het wel charmant dat ze mij herkennen doordat ik een paar keer heb meegereden. Maar zijn naam? Totaal vergeten. “I will give you a tip, there was an American president with the same name”. Na een paar grapjes (I guess it isn’t Bill or George?) groet ik Abraham – hoe kon ik het vergeten? – en ontbijten we rustig verder. Heel blij dat er geen bedelaars bij ons komen staan, of dat er geen kinderen beginnen te staren omdat ze het niet gewoon zijn een blanke persoon te zien. Het stof, het afval op de grond, de straathonden of het permanente getoeter? Valt ons allemaal niet meer op! De dag lacht ons toe, ongetwijfeld gevuld met verassingen – zoals elke dag in Incredible India.